Η βροχή

Η βροχή μιλάει συνειρμικά.
Χορεύοντας εμπνέεται από το αδέξιο βήμα των ανθρώπων
όταν μάταια πασχίζουν να της κρυφτούν,
ή από το μελαγχολικό τους βλέμμα
όταν την παρατηρούν μέσα από τα παράθυρά τους.
Έχει τη φωνή του απείρου,
όπως εκείνο -αδιάφορο, κυνικό-
καθοδηγεί την κυκλική πορεία του χρόνου.
Παίζει κρυφτό με τον ήλιο,
του γελά ειρωνικά,
ότι δεν μπορεί να την εμποδίσει,
ό,τι και να κάνει.
Παίζει κυνηγητό με τους ανθρώπους,
που -οι ανόητοι- έχουν την αφέλεια να νομίζουν
πως μέσα στο σπίτι τους δεν βρέχει.