'Αραγε την Γκάσπαρα Στάμπα έχεις επαρκώς συλλογιστεί, ώστε κάθε κορίτσι που το παράτησε ο εραστής το υψηλό πρότυπο τούτης της ερωτευμένης να νιώσει: "να γινόμουν κι εγώ σαν αυτήν"; Δεν πρέπει επιτέλους για μας οι πανάρχαιες τούτες οδύνες να γίνουν πιο γόνιμες; Δεν είναι καιρός, αγαπώντας ν' απαλλαγούμε απ' τον αγαπημένο και ν' αντέξουμε τρέμοντας: όπως το βέλος αντέχει τη χορδή, ώστε συγκεντρωμένο στην εκτίναξη να ξεπεράσει τον εαυτό του. Γιατί δεν είναι να μένει κανείς πουθενά.