Οι τρεις ποιητές Χαίλντερλιν, Μαίρικε και Βάιμπλινγκερ περνάνε ένα φαινομενικά γαλήνιο καλοκαιρινό απόγευμα στο κινέζικο περίπτερο του Πρέσσελ, λίγο έξω από την Τυβίγγη. Στη βούληση του Μαίρικε αποτυπώνεται το καταδεκτικό και προσηνές πνεύμα του ποιητή τεχνίτη, αλλά κι εκείνο του ευσεβιστή λουθηρανού πιστού, αντιθέτως, ο Βάιμπλινγκερ εμφανίζεται ως το κατεξοχήν "πρότυπο της ακατάβλητης νεανικής προπέτειας και της πληθωρικά διογκωμένης δύναμης". Όμως η ψυχή και των δύο δονείται από την αβεβαιότητα της νεαρής ηλικίας τους, ενώ ο θυελλώδης διάλογός τους -πάντα κάτω από το άγρυπνο μάτι της ποιητικής μεγαλοφυΐας του Χαίλντερλιν- φαίνεται να καθοδηγείται από την ανυπόθετη ανθρώπινη ανάγκη για ολοκλήρωση μέσα στο αντίθετο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον διονυσιακό Νάρκισσο και τον απολλώνιο Χρυσόστομο στο μυθιστόρημα του Έσσε "Νάρκισσος και Χρυσόστομος".

Η εκδρομή τελειώνει με την επιστροφή του Χαίλντερλιν στο σπίτι του ξυλουργού Τσίμμερ και του Μαίρικε στο θεολογικό ίδρυμα της Τυβίγγης, του περιώνυμου Tubinger Stift, όπου φοιτούν οι δύο νέοι ποιητές. Έτσι ολοκληρώνεται η μικρή ιστορία μας, με την εικόνα του παράφρονα ποιητή του "Υπερίωνα" που "με τον ωραίο, κομψό γραφικό χαρακτήρα του" γράφει ένα "θλιβερό θρήνο" για τη ζωή, καθώς συντρίβει στο πέρασμά της όσους προσπάθησαν να αφομοιώσουν και να ξεπεράσουν τις αντιθέσεις της αγγίζοντας το καθολικό πνεύμα του Παντός, ακόμη κι εκείνον τον Έναν, τον Μοναδικό που "είδε" πίσω και πέρα από την κατατεμαχισμένη επιφάνεια της φυσικής πραγματικότητας, τον Κόσμο ως πληρότητα και θεία ομορφιά.