Πεζός τροχασμός
Φτάνει κάποια εποχή που μοιάζει όλα τα ονόματα να τα έχεις ακούσει ή κάπου συναντήσει ξανά.
Καμία έκπληξη, τίποτε καινοφανές? μνημονικές αναταράξεις μόνο.
Κίνδυνος συνωνυμίας με την Παρακμή.
Διασταυρώθηκα με τόσο πολλούς ανθρώπους στις κρίσιμες στιγμές τους και λέω έτσι να συνεχίσω για καιρό - όσο επιτάξει ο βιολογικός χρόνος μου. Τόσους που δε θυμάμαι πια παρά ελάχιστα ονόματα και στιγμιότυπα. Όλα ένας χυλός.
Κράτησα όμως και κρατώ σημειώσεις.
Σημειώσεις σκόρπιες. Πρόχειρη ή τυχαία συγκόλληση ετεροκλήτων συμβάντων και ιδεών που συγκλίνουν στο άρρητο, το επιβαλλόμενο για όλους τελικό σιωπητήριο, μετά τη δράση κυμαινόμενης έντασης που συμβατικά ονομάζεται Βίος? ο εσωτερικός και ο Κοινός.
Σκόρπια θραύσματα αφηγήσεων από κραδασμούς που προκαλεί η πραγματική ζωή. Μαζεμένα και φυλαγμένα σε κάποιο αρχείο, ένα μόλις βήμα πριν πεταχτούν στον γιγαντιαίο κάδο ανακύκλωσης λόγων και ιδεών? τη χωματερή της συλλογικής συνείδησης, όπου ίσως θα είχαν κάποιον σημαντικότερο ρόλο.
Καθημερινές κουβέντες με όλο το συγκινησιακό φορτίο της στιγμής.
Με την υστερόβουλη πρόθεση να ειπωθούν έμμετρα, μήπως και περάσουν σε βαθύτερες στιβάδες της νόησης? τρυπώνοντας στο Ασυνείδητο από τα μονοπάτια της Μουσικής, αυτής της μόνης γλώσσας που του μιλά αμεσολάβητα.
Επειδή, παρακάμπτοντας το Συνειδητό φτάνεις στον πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής.
Έμμετρη αφήγηση: μια αυτάρεσκη φιλοδοξία που ίσως δεν εκπληρώνεται.
Η Ποίηση παραμένει προνομιακό εργαλείο στις εγκεφαλικές παλάμες και τα δάχτυλα ελαχίστων και μάλλον δεν είμαι ανάμεσά τους.
Τι λοιπόν;
Νομίζω πεζός τροχασμός με έμμετρη ματαιοδοξία.
Αυτό.