Ο ανθρώπινος βίος ορίζει την παρουσία και την διάρκειά του «εντός» ενός πλαισίου παρελθόντος, παράδοσης και κληρονομιάς, σε μια βραδύτητα αιώνων. Η φρενήρης επιτάχυνση του χρόνου και η πλημμυρίδα δεδομένων εκ μέρους της σύγχρονης επιστήμης, τεχνολογίας, οικονομικής πρωτοκαθεδρίας, πολιτικής αδράνειας, διαμορφώνουν ένα ογκώδες «εκτός», που εισβάλλει στο «εντός» για να το ανασκευάσει, όταν δεν το καταργεί. Έχοντας χαρτογραφήσει και δεσμεύσει τα ανθρώπινα, κάθε ατόμου ξεχωριστά, διαχειρίζεται και παγιώνει ένα προκαθορισμένου μέλλοντος «εντός». Ο άνθρωπος, υποκείμενο υποχρεώσεων στην οδό της Ιστορίας, δεσμώτης, αλλά και ελεύθερος σε εκείνο το μακρό «εντός», λαβαίνει τις διαστάσεις και το εφήμερο ενός αντικειμένου το οποίο πρέπει να αποδεικνύει κάθε στιγμή την συμβατότητά του με τις διαστροφές του «εκτός», που έχουν μορφή αλήθειας. Αν χρειάστηκαν τρεις αιώνες και Τέσσερις Βιομηχανικές Επαναστάσεις για να καταλήξει ο κόσμος του ανθρώπου στο λάθος του εξανθρωπισμού -ανθρωποποίησης- της Γης, η ανάσχεση αυτού του λάθους δεν έχει χρόνο για το λάθος της σωτηρίας του. Η Ανθρωπόκαινος Εποχή, το Διαδίκτυο των Πραγμάτων, η Τεχνητή Νοημοσύνη, θεμελιώδεις αρθρώσεις ενός πολύπλοκου «εκτός», πλάθουν την αυταπάτη ενός «μετα-ανθρώπινου εντός», λες και ο ανθρώπινος χρόνος δεν εξαντλείται.