Ένας μεσόκοπος άντρας γύρω στα πενήντα, με φθαρμένα ρούχα και ένα μαύρο σακάκι, μπήκε μέσα. Κοίταζε γύρω του σαν χαμένος, δεν τον είχα ξαναδεί στο σχολείο. «Καλημέρα σας, είστε ο πατέρας της Ράισα;» ρώτησα βιαστικά. «Όχι, ο θείος της...» μου διευκρίνισε διστακτικά. «Η Ράισα αγνοείται από χθες το βράδυ» πρόσθεσε χαμηλόφωνα, κοιτάζοντας κάτω. «Περάστε στο γραφείο μου» του είπα έκπληκτος. «Μα καλά, σας έχω ειδοποιήσει από χτες το μεσημέρι», συνέχισα επικριτικά. Η έκπληξή μου είχε μετατραπεί σε θυμό τώρα. «Η Ράισα έκανε κοπάνα από το σχολείο δύο ώρες στο τέλος της μέρας, τηλεφώνησα στην μητέρα της και την ενημέρωσα, δεν ανησυχήσατε;» ρώτησα απότομα. «Είχαμε δουλειές, δεν μπορούσαμε», μου απάντησε κοφτά. Στο ύφος του διέκρινα μια έκφραση ενοχής. Ποιος δεν θα είχε, αν είχε χάσει το παιδί του από δική του αμέλεια. «Δεν μπορούσατε; Και τώρα τι κάνετε εδώ;»

Σε κάποιον ειδικό, τα σημάδια είναι εμφανή: Παραμέληση ανηλίκου, κοινωνικός αποκλεισμός, ύποπτες παρέες, μοναξιά. Και μετά γίνεται η έκρηξη, η φυγή του παιδιού από το σπίτι και η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, που τις περισσότερες φορές μόνο περιπέτειες και κακουχίες φέρνει. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την αγωνιώδη αναζήτηση του εφήβου να ανήκει σε μία ομάδα, να είναι κοινωνικά αποδεκτός, θυσιάζοντας κάθε αναστολή στον βωμό της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Αυτή είναι η ιστορία της Ράισα και του Νικόλα, αλλά και τόσων άλλων παιδιών δίπλα μας.