«Κι έτσι καταντήσανε τους ανθρώπους να 'ναι ίσοι κι όμοιοι με τις πραμάτειες. 'Ακου ανταλλαγή» μονολογεί αγαναχτισμένος ο Ασημάκης. Το αρχέγονο κύτταρο ουρλιάζει. Τριανταένα χρόνια πλεγμένα ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ιστορία.
Στα χέρια του ο Γιάγκος κρατά σφιχτά το α σ η μ ο κ α π ν ι σ μ έ ν ο κιτάπι με καταγραφές από το 1893 έως και το 1924, με της Ανατολής τα γλυκοχαράματα έως και τις δύσεις, που άλλοτε τις ακολουθούν αστροφεγγιές κι άλλοτε άφεγγες νυχτιές. Θεωρεί ευθύνη του, μέσα από τα αχνά και ξεθωριασμένα γράμματα να ανασύρει τις μνήμες, γιατί η εξέλιξη μέσα από τις μνήμες έρχεται. Ή όχι;
Να ιστορηθούν εντέλει στα φανερά, χωρίς ψιθύρους, μισόλογα και παρανοήσεις, τα γνωρίσματα κι οι λογισμοί μιας ευημερούσας κοινωνίας και να αποκαλυφθούν οι καταθέσεις της ψυχής τους. Θεωρεί τιμή του, τα κιτρινισμένα φύλλα κάποτε, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, όταν η μνήμη σταματήσει να πονά, να μετατραπούν σε λευκά νοσταλγικά φύλλα. Αλησμόνητα.
Από αγάπη στον παππού. Από σεβασμό σε όλους όσους πάσχισαν και λαχτάρισαν για την Π α τ ρ ί δ α! Ένα μνημόσυνο χρέους για το τελευταίο ρωμαίικο.

Η Μικρή Πατρίδα χάθηκε. Όχι, η μνήμη. Η δική του υπόσχεση