ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΠΑΠΟΥΛΑΚΟ»

Ποτέ δεν ξημέρωσε πραγματικά στην Νεοελλάδα. Μέσα στο έλος που κρύβεται κάτω από μία λεπτή κρούστα εύτακτης "σημερινότητας", από την εποχή του Κοσμά του Αιτωλού έως σήμερα, είναι σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα. Παρ' όλο που από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους, ο ρυθμός ένταξής του στον προηγμένο κόσμο εξωτερικά μοιάζει ικανοποιητικός, στην πραγματικότητα αυτό παραμένει ένας καθυστερημένος βυζαντινο-οθωμανικός μηχανισμός και η κοινωνία του βαθύτατα ανορθολογική, εσωστρεφής, θρησκόληπτη, υποκριτική, αλλοφοβική, διεφθαρμένη και συνάμα διαφθείρουσα.

Ακόμα και ιδεολογίες ή άλλα ρεύματα που παρήγαγε τους τελευταίους δύο αιώνες, ο προηγμένος κόσμος, αυτή η αξιολύπητη κοινωνία τα εισήγαγε, τα έφερε στα μέτρα της και τα γελοιοποίησε ή τα καπηλεύθηκε. Το ίδιο άλλωστε έκανε και με την Αρχαία Ελλάδα, δηλαδή την πραγματική Ελλάδα, προς την ουσία της οποίας συνειδητά έμεινε ξένη, όπως επίσης συνειδητά και επίσης ξένη έμεινε προς ο,τιδήποτε άλλο θεώρησε πως απειλούσε τον βυζαντινο-οθωμανισμό της. Η ανάποδη ανάγνωση της Ιστορίας είναι το μεγαλύτερο και διαρκέστερο έως σήμερα "πολιτισμικό" επίτευγμά της.