Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα βιότοπο μακρινό, ζούσε ένας βατραχούλης που άκουγε στο όνομα Μυγοφαγούλης. Τον φώναζαν έτσι γιατί του άρεσε, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, να πιάνει μύγες με την παχουλή, κολλώδη γλώσσα του και να τις κάνει μια χαψιά. Τόσο καλός κι επιδέξιος ήταν στο ν' αρπάζει μύγες με τη γλώσσα του που οι φίλοι και συγκάτοικοι του στον βάλτο του έκαναν συχνά παράπονα πως, με τον ρυθμό που τρώει μύγες, σύντομα δεν θα υπάρχουν αρκετές για να τραφεί ο βατραχοπληθυσμός του βάλτου τους. Τον απείλησαν μάλιστα με έξωση αν δεν κατάφερνε να ελέγξει την όρεξη του και να περιορίσει τις μύγες που τρώει. Ο Μυγοφαγούλης, αν και λυπημένος από την αυστηρή στάση των φίλων του απέναντι του, συνέχισε να τρώει τις αγαπημένες του μύγες, απτόητος, με όλη του την όρεξη - στο κάτω κάτω είχε ήδη καταστρωμένο σχέδιο αν τύχαινε και ο βάλτος τους στέρευε από μύγες. Σε μια τέτοια περίπτωση θα έκανε εισαγωγή ολόκληρο σμήνος από τους γειτονικούς βάλτους, μέσω του Μυγεμπορούλη, ενός βατράχου που προτιμούσε να παγιδεύει μύγες για να τις πουλάει παρά να τις τρώει. Πόσο παράξενοι είναι, στ' αλήθεια, ορισμένοι βάτραχοι!