Ονομάζονται Μαντλέν, Ζενεβιέβ, Μιρέιγ, Μαρτίν... και βαδίζουν ισορροπώντας σε αιωρούμενες λέξεις, πάνω στο εύθραυστο, σχεδόν διάφανο νήμα που χωρίζει τη βιογραφία από τη μυθοπλασία του Μοντιανό. Οι Ναρκωμένες Αναμνήσεις ακολουθούν τα ίχνη έξι γυναικών που συνάντησε ο αφηγητής, εικοσάχρονος στα μέσα της δεκαετίας του '60, και στη συνέχεια τις έχασε. Ψήγματα των ιστοριών τους αναδύονται στη μνήμη του, μαζί με την ανάμνηση ενός κόσμου που έχει πια χαθεί: «ο παλιός κόσμος κρατούσε για μια τελευταία φορά την ανάσα του πριν καταρρεύσει...»

Σ' αυτό το μυθιστόρημα βρίσκουμε στοιχεία αστυνομικής ιστορίας: υπάρχει ένας νεκρός, ένα πιστόλι που πρέπει να εξαφανιστεί, φυγή της δολοφόνου και του συνεργού της για να μη συλληφθούν, ωστόσο ο Μοντιανό αφήνεται κι εδώ στον ίλιγγο της μνήμης. Συναντήσεις τυχαίες, αμφίσημες λέξεις, ονειροπολήσεις, δρόμοι «γεμάτοι φαντάσματα», καφέ και σταθμοί του μετρό, τηλέφωνα που ηχούν σε μεγάλα, άδεια διαμερίσματα, όλα αυτά ιδωμένα κάτω από ένα ανησυχητικό φως.

Μυθιστόρημα μαθητείας ή συναισθηματική αγωγή, εγχειρίδιο για την ανάμνηση ή πραγματεία εσωτερισμού, τελικά ένα βιβλίο συγκινητικού στοχασμού, μεταξύ ποίησης και ρεαλισμού, πάνω στη φυγή, στο τυχαίο και στην επανάληψη, στις «αιώνιες επιστροφές» στη ζωή και στη γραφή.