Τώρα πια είχαν μεγαλώσει αρκετά οι πέντε φίλες, τα κορίτσια, ξοδεύοντας πολύ από το αίμα τους κάθε μήνα. Αίμα που είχε παρασύρει χρόνια και μυστικά, γέλια και κλάματα, κραυγές οργής, χαράς, οργασμών και αναστεναγμούς ερωτικής απογοήτευσης. Μέχρι που έφτασε ο καιρός που τα μυστικά, τα συναισθήματα, τα λάθη τους και τα σωστά τους, φόρεσαν τις πρώτες και δεύτερες ρυτίδες τους κι αυτές την άχαρη ταμπέλα της τρίτης ηλικίας. Κι εκείνο το αίμα το θαυματουργό είχε στερέψει πια. Είχε επιστρέψει πίσω στις πηγές του. Κι αυτές είχαν επιστρέψει στη μόνη αστείρευτη βεβαιότητα: ότι η φιλία τους είναι πιο δυνατή κι απ’ τον καιρό που περνάει γρήγορα και σπρώχνει όσα πέρασαν πίσω στο παρελθόν...

Πέντε φίλες που σκόρπισαν η κάθε μια και σε άλλη πόλη αφού πέρασαν μαζί όλα τα δεινά της ενηλικίωσης. Η φιλία τους και οι αγαπημένοι της ζωής τους. Γυναίκες ενός άλλου καιρού που συναντιούνται στη γενέτειρα κάθε φθινόπωρο για να θυμηθούν όσα δεν θέλουν να ξεχάσουν και επιμένουν να λένε «σ’ αγαπώ» και «ευχαριστώ», έστω κι αν είναι σίγουρες ότι θα πάνε χαμένα. Πέντε χαρακτήρες διαφορετικοί σ’ αυτή την ηλικία που τη βαφτίσαμε τρίτη, λες και πρέπει να γίνεται σαφές ότι μια πρώτη και μια δεύτερη έμειναν πίσω, στην εποχή των τακτικών αριθμητικών και των άτακτων αναζητήσεων. Πέντε γυναίκες που εξακολουθούν να νιώθουν νέες, ν' αγαπούν και ν' αγαπιούνται μεταξύ τους, όπως τα παιδιά όταν ξεχνούν να μεγαλώσουν.