ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ

Ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, μετά την έκρηξη, τον χαλασμό που σάρωσε τη ζωή μας κι έφερε τα πάνω κάτω, γιατί πώς αλλιώς μπορείς να περιγράψεις αυτό που σου συμβαίνει, όταν χάνεις το παιδί σου;
Τσακισμένη στο έρεβος, χαμένη μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού μου, τρεκλίζοντας από πόνο, άντλησα δύναμη και προσευχήθηκα πολλές φορές να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε αυτό το ταξίδι στους Αγίους Τόπους, γυρεύοντας απάγκιο, καταλαγή, μήπως και καταφέρουμε να μερώσουμε την ύπαρξή μας.
Καταδύθηκα στα πιο δύσβατα τοπία του βαθύτερου είναι μου, γυρεύοντας εναγωνίως απαντήσεις, μέσα από συνταρακτικές σιωπές, ζώντας ερημικά μέσα στον κόσμο, ελπίζοντας να Σε συναντήσω.
Βίωσα την απόλυτη συντριβή, όταν εγώ το τίποτα παρακαλούσα Εσένα που είσαι τα πάντα, ελπίζοντας να γίνει το θαύμα και να σωθεί το παιδί μου.
Μέσα από τη μετωπική σύγκρουση με τον θάνατο κατάλαβα πως θαύμα δεν είναι να σωθείς αλλά να μάθεις να αλλάζεις, γιατί τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο στη ζωή μας, όλα μεταβάλλονται κι υπόκεινται, διαρκώς, σε μια κατάσταση εντροπίας, σαν τα νερά του ποταμού που ποτέ δεν είναι τα ίδια.