Είναι ανελέητα σκληρό να διαβείς το κατώφλι, πόσο μάλλον να συζήσεις με τους νοσηλευόμενους. Σ' αυτό το δαιδαλώδη κόσμο, το μακρινό και απρόσιτο, βάδισε επί χρόνια η Μαρία Φαφαλιού, μαζεύοντας αγριολούλουδα και πέτρες. Κατάφερε να μας κερδίσει. Τα σφιχτά χείλη άρχισαν να εκμυστηρεύονται , οι μαρτυρίες ήρθαν αυθόρμητα. Και η Μαρία τις κατέγραψε λέξη προς λέξη, και τις απόθεσε στοργικά, γνήσιες και αυθεντικές, στο βιβλίο της.
Δημήτρης Βρεττάκος (από εισήγησή του στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Αρχαιολογική Εταιρεία, 16.2.1996)

Πρόκειται πραγματικά για έργο ζωής. Ένας ογκώδης τόμος, 450 σελίδων, γεμάτος με τις ιστορίες ανθρώπων που έζησαν στο Δρομοκαϊτειο, είτε ως ψυχικά ασθενείς νοσηλευόμενοι, είτε ως εργαζόμενοι. Εποχές κρίσιμες, μεσοπόλεμος, κατοχή, πρώτα μετακατοχικά χρόνια, δεκαετία του ’50, επόμενες δεκαετίες, πορεία για τη συνάντηση με τον 21ο αιώνα, προσπάθειες για την αποασυλοποίηση του Δρομοκαϊτειου σήμερα, όλα καταγράφονται με ιδιαίτερη ευαισθησία από τη συγγραφέα.
Κατερίνα Μάτσα, περ. Τετράδια Ψυχιατρικής Νο 54, Απρίλιος-Ιούνιος 1996