ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Οι εν κοινωνία άνθρωποι υπάρχουν ως ηθικά ή ανήθικα άτομα και ως ηθικές ή ανήθικες ομάδες και γι' αυτό η πρακτική της δημιουργίας γνώσης είναι ηθική ή ανήθικη. Επειδή η επιστήμη έχει ως σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας, θα πρέπει να είναι μια ηθική πρακτική. Εάν δεν είναι μια ηθική πρακτική, τότε δεν θα είναι και κριτική και άρα ούτε και επιστήμη. Και ακόμη, εάν η επιστήμη δεν είναι δυνατόν να υπάρξει έξω από την κριτική, τότε δεν θα είναι και ουδέτερη. Η ουδετερότητα της επιστήμης σημαίνει άρνηση κριτικής και άρα δεν είναι παρά μια κομφορμιστική πρακτική. Δηλαδή, η ουδετερότητα της επιστήμης σημαίνει την αποδοχή των αρχών και κανόνων της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατικής τάξης, αυτής του ιδιωτικού καπιταλισμού της Δύσης και του κρατικού καπιταλισμού των πρώην Σοβιετικών κοινωνικών σχηματισμών.

Εάν η επιστήμη δεν είναι δυνατόν να υπάρξει έξω από την ηθική, τότε δεν είναι δυνατόν να υπάρξει και έξω από τη φιλοσοφία γενικά. Η επιστήμη υπάρχει μόνο ως φιλοσοφική επιστήμη, διαφορετικά δεν συγκροτείται ως τέτοια αλλά ως πρακτική γνώση. Οι λεγόμενες "εμπειρικές επιστήμες" των νεότερων χρόνων δεν συγκροτήθηκαν ως φιλοσοφικές επιστήμες, αλλά ως πρακτικές γνώσεις της άρχουσας τάξης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν εντάχθηκαν στην προοπτική αναζήτησης της αλήθειας, αλλά στην προοπτική των ιδιοτελών συμφερόντων της τελευταίας, που οδηγούν στην καταστροφή της φύσης και των ανθρώπινων κοινωνιών.

Οι "εμπειρικές επιστήμες", για να αποσπαστούν από τα ιδιοτελή συμφέροντα της άρχουσας τάξης, θα πρέπει να γίνουν φιλοσοφικές. Δηλαδή, θα πρέπει να γίνουν ενάρετες, να θέσουν ως σκοπό την εξυπηρέτηση του κοινού καλού και να ορίσουν ως γνωστικό αντικείμενο την κοινωνικο-φυσική ολότητα, που περιλαμβάνει τόσο τις ανθρώπινες κοινωνίες όσο και το σύμπαν που τις περιβάλλει.

Στο βιβλίο αυτό, πρώτον, καταδεικνύεται ότι οι λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες δεν συγκροτήθηκαν ως τέτοιες, αλλά ως ιδεολογίες της άρχουσας τάξης, δεύτερον, καταβάλλεται προσπάθεια να οικοδομηθεί μια επιστημονική αναπαράσταση της ολότητας του ανθρωπο-κοινωνικού σχηματισμού και, τρίτον, διαυγάζεται ο τρόπος που οι εργάτες και οι αγρότες θέτουν το πρόβλημα του αμεσοδημοκρατικού σοσιαλισμού, κατά τον 19ο, 20ό και 21ο αιώνα.