ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

«Έχω την αίσθηση ότι το «εκτός εαυτού» του κειμένου αποτελεί εντέλει την ιδιαίτερη μέριμνα και την κεντρική στόχευση του Αλεξίου. Όχι βέβαια, προκειμένου να παρασύρει το κείμενο στις δικές του προθέσεις και να το αποκόψει από την προοπτική του, αλλά, αντίθετα, προκειμένου να διαμορφώσει τη διάθεση και την προοπτική της δικής του ερμηνευτικής δοκιμασίας στο ύψος και το ήθος μιας παραπληρωματικότητα την οποία μαιευτικά εξάγει από το κείμενο, κατά τρόπον ώστε η παραπληρωματικότητα της ερμηνείας να συνάδει απόλυτα με την εκχώρηση του κειμένου στο νεύμα της ερμηνευτικής προσέγγισης, και έτσι να το αποδίδει εμπλουτισμένο πίσω στον εαυτό του.

Με αυτό θέλω να πως ότι όλοι ο πρωταγωνιστές (οι «Μπέατι», όπως θα έλεγε ο Εμπειρίκος) του δοκιμιακού λόγου του Αλεξίου, είτε παλαιοί είτε σύγχρονοι, δημιουργούνται μέσα στη γραφή του χάρη στη γενναιόδωρη προσπάθειά του να τοποθετηθούν στον κόσμο της «άλλης τέχνης» και εκεί να αναδυθούν ως ήρωες μιας μορφής βιώματος, μιας ζωντανής ψυχικής πραγματικότητας η οποία παράγεται όταν «το ρίγος της έκπληξης» πλησιάζει αυτούς και τα έργα τους. Με αυτόν τον τρόπο η ανάγνωση του Αλεξίου γίνεται πρωτίστως μια αληθινή αναποίηση του ποιητικού, δηλαδή το πιο σταθερό «αντικείμενο» προς το οποίο αναφέρεται το κείμενο.

Αναποίηση του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Σαραντάρη, του Χατζή, του Δάλλα, του Λυκιαρδόπουλου, αλλά εξ ίσου αναποίηση της ποιητικότητας του Μπαχτίν, του Λόρκα, του Σολωμού, της ποιητικής διαλεκτικής του Μπρεχτ και του Μπένγιαμιν. Αυτή είναι η τιμιότερη, και άρα πολυτιμότερη, συμβολή του Αλεξίου».

Από το «Επίμετρο» του Στέφανου Ροζάνη