Έκανε να σηκωθεί, όταν πίσω του ακούστηκε μια φωνή. "Μήπως θέλετε κάτι άλλο κύριε; Μόλις ανέλαβα και είμαι στη διάθεσή σας αν κάτι χρειαστείτε". Ο κύριος Ρ. γύρισε και το πρώτο που είδε ήταν δύο πυκνές τούφες από μακριά ξανθά μαλλιά να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του και να καταλήγουν σ' ένα νεανικό πρόσωπο γεμάτο ευγένεια. Δεν στάθηκε, όμως, στο πρόσωπο. Τα μαλλιά ήταν αυτά που τον συγκλόνιζαν. Ήταν τόσο γυαλιστερά και όμορφα δύο μεταξένια σκοινιά. Ξαφνικά θέλησε να τ' ανέβει, να δραπετεύσει, να φύγει μακριά απ' αυτό το μέρος. Μια ακατανίκητη επιθυμία για μία έξοδο κινδύνου σε καιρούς επικίνδυνους, που θα έβγαζε σ' ένα σοκάκι πολύβουο, γεμάτο ζωή και έρωτα. Και αυτό έκανε. Σκαρφάλωσε, στην αρχή με δυσκολία, έπειτα πιο άνετα, ύστερα λες και ήταν κάτι που το 'ξερε από γεννησιμιού του. Και όταν έφτασε στην κορυφή τοποθέτησε με ευλάβεια μια σημαία. Η σημαία έγραφε: "Από πάντα;" Την περίμενε στην ίδια καρέκλα μέχρι να τελειώσει τη δουλειά της. Πέντε ώρες και είκοσι ατελείωτα δευτερόλεπτα.