Ένας τόπος με δύο διαστάσεις, φυσική και ιστορική, περιέχει λιγότερη ή περισσότερη φύση και ζωή, αλλά από μόνο του αυτό το στοιχείο σπάνια μπορεί να κάνει έναν γεωγραφικό χώρο να αρθεί πάνω από άλλους και να ξεχωρίσει. Μία από τις λίγες εξαιρέσεις είναι ο τόπος του Αχέροντα που μαζί με την ύπαρξη της ζωής εμπεριέχει συμβολικά και την ανυπαρξία της. Οι απαρχές αυτού του συμβολισμού ανάγονται στην ελληνική αρχαιότητα που τοποθέτησε εκεί την είσοδο του 'Αδη, στη συμβολή των ποταμών της περιοχής με τα αρχαία ονόματα. Εκεί, η τρίτη διάσταση, η μυθική, προβάλλει τον γεωγραφικό χώρο ως κάτι περισσότερο από ένα μέρος του βιωμένου κόσμου. Χάρη σε αυτήν ο τόπος του Αχέροντα υπερβαίνει την τοπικότητά του.

Αντίστοιχες με τις παραπάνω διαστάσεις είναι και οι ενότητες στις οποίες επιμερίζεται αυτή η εργασία: Στην πρώτη (κεφ. 2-5) ο τόπος παρουσιάζεται όπως τον αντιλαμβανόμαστε οπτικά ως φυσικό και μεταφυσικό τοπίο, η δεύτερη ενότητα (κεφ. 6-9) αναφέρεται στον αρχαίο μύθο στον οποίο ο τόπος ως μεταφυσικός συμβολισμός παραπέμπει, ενώ στην τρίτη (κεφ. 10-20) ο λόγος είναι για τον τόπο ως κατοικημένο χώρο-πεδίο ανθρώπινης δράσης. Στο βιβλίο προτάσσεται εισαγωγή (κεφ. 1) σχετική με το αντικείμενο της εργασίας και σε παράρτημα (κεφ. 21) περιλαμβάνονται κειμενικά τεκμήρια της παρουσίας του θέματος στην αρχαία και στη νεότερη γραμματειακή σκέψη.