Όταν έφτασα στην κορφή του κήπου, το πρώτο που έκανα ήταν να γυρίσω στους παιδικούς τόπους κρατώντας παλιές φωτογραφίες. Ήθελα να δω τις αλλαγές γύρω και μέσα μου. Παρατηρούσα προσπερνώντας με τα βήματα τον χρόνο.
Τι να έγιναν ο κύριος Αντώνης, το παιδί με τα ξυλοπόδαρα, η μάνα, ο Τάσος και όλοι εκείνοι που αν τους παρατηρούσες μάντευες από μία ιστορία; Ίσως να χάθηκαν στον δρόμο σαν απλοί περιπατητές, αφήνοντας πίσω τους το νήμα της περιέργειάς μου για τις προθέσεις τους. Διότι όλοι στην κοινή τους πορεία ήταν μοναδικοί και με βλέμμα διαφορετικό.
'Ανεμος φλεβαριάτικος κρύωνε τον νου και το σώμα μου. Ντυμένος σχεδόν ανοιξιάτικα, έπαιζα με την υγεία μου. Καυτές οι σκέψεις στο κεφάλι μου καθώς κουκουλωνόμουν? και στο τέλος, που ένιωθα σαν να ήταν όλα ευχάριστα, δαιμονικά σχεδόν με φίλησε στο μάγουλο η βροχή.
Ύστερα τα σύννεφα διαλύθηκαν. Φύλαξα τρυφερά τις αηδονοφωλιές και σφύριξα χαρωπά καλωσορίζοντας την άνοιξη.
«Πατρίδα! Με χώμα ξερό, θάλασσα, ηλιαχτίδα!» αναφώνησα και χαμογέλασα.
Μ. Σ.