Ο Γλαύκος Γλαυκίδης, πρόσφυγας από την εισβολή στην Κύπρο, διαβασμένος, καλλιεργημένος, ζωγράφος, πολυτεχνίτης, περίεργος και ιδιόρρυθμος τύπος, ξέπεσε, ύστερα από περιπλανήσεις και περιπέτειες, στο χωριό μας. Ζούσε από την ελεημοσύνη μας, σιγά σιγά όμως ορθοπόδησε, πουλούσε πίνακες για ένα πιάτο φαγητό, έφτιαχνε καλάθια και κομψοτεχνήματα. Όλοι τον συμπάθησαν, τον συμπαραστέκονταν, ο Πρόεδρος τον έβαλε νεροφόρο στους κήπους και έγινε μέλος της κοινωνίας μας. Γριφώδης, μυστηριώδης, ποτέ δεν εκμυστηρεύτηκε κάτι, ποτέ δεν άνοιγε την καρδιά του σε κανέναν. Είχε ένα μόνιμο πικρό χαμόγελο. Στην κηδεία του δεν παρευρέθηκα, έλειπα ταξίδι. Όταν το 'μαθα, λυπήθηκα αφάνταστα. Κάτι πολύ υψηλό με είχε δέσει με αυτόν τον άνθρωπο. Όταν γύρισα, πήγα και του άναψα ένα κεράκι και δάκρυσα σαν σε δικό μου. Μου έδωσαν έναν σφιχτοκλεισμένο φάκελο που απευθυνόταν σ’ εμένα με το ονοματεπώνυμό μου και έγραφε: "Σαν κληρονομιά στη φιλία μας". Τον άνοιξα με λαχτάρα και τρέμια χέρια. Ήταν πολλά δικά του καθαρογραμμένα χειρόγραφα. Εισαγωγικά, είχε ένα σημείωμα: "Φίλε ακριβέ, οι ιστορίες που σου εμπιστεύομαι είναι αληθινές και καταγραμμένες όπως τις άκουσα από τους πρωταγωνιστές τους. Κάνε τις ό,τι νομίζεις..." Τις δημοσιεύω σαν πανίερο μνημόσυνο.