Παίρνουμε το ποτάμι ανάποδα προς το ρεύμα, στις πηγές. Κι αν η γλώσσα, ή το πιάνο είναι οι νόμοι, οι περιορισμοί, τα όριά μας, μέσα από κει ψάχνουμε και τη φυγή μας. Γιατί όπου είναι φυλακή είναι και πόρτα.
Συντελείται έτσι ένα θαύμα: Ο ουρανός γίνεται μαύρο λιβάδι και μετά συγχέεται με το λάκκο της βροχής. Το σκουλήκι γίνεται μετάξι, αυτό είναι το πιο εξωφρενικό! Το χαρτί με τις μουτζούρες τραγούδι, το τραγούδι καράβι, ο Χάρης γίνεται και ξεγίνεται το σπίτι του, το μικρό είναι μεγάλο, το μεγάλο μικρό κι απ' το πιάνο βγαίνει ο Λίο, η Πέντυ...!