Η ποίηση είναι το θαύμα της μελωδίας της γλώσσας και αυτή η ποιητική ανθολογία, στην οποία συνενώθηκαν επτά ποιητικές φωνές στον τυχερό αριθμό της ποίησης, ηχεί σαν μια φρέσκια νότα στο ερωτικό ζευγάρι των δύο γλωσσών, της Λιθουανικής και της Ελληνικής. Και οι δύο γλώσσες έχουν ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό που τις συνδέει στενά μεταξύ τους. Είναι αρχαϊκές και καλούν η μια την άλλη με μια υπέροχη μελωδία της ομιλίας, που προσφέρει συχνά ακουστικές αντιστοιχίες, οι οποίες ανοίγουν τις έννοιες των λέξεων με τόση ακρίβεια, που επιτρέπει στην καρδιά του μεταφραστή να αναφωνήσει από τη χαρά του: "Υπάρχει ομοιοκαταληξία!". Οι ελληνικές και οι λιθουανικές ποιητικές παραδόσεις έχουν τις πηγές τους βαθιά στο παρελθόν και παρόλο που είναι δύσκολο να γίνει σύγκριση με την κλασική ελληνική λογοτεχνική κληρονομιά σε βάθος και εύρος, οι Λιθουανοί ωστόσο μπορούν να είναι υπερήφανοι για το γεγονός ότι ο Λιθουανός ποιητής Κριστιγιόνας Ντονελάιτις (Kristijonas Donelaitis), ίσως ο πρώτος ποιητής του Διαφωτισμού στην Ευρώπη, με το ποίημά του "Οι Εποχές" (1775) έχει ανακτήσει το ομηρικό μοναδικό τονικό και μετρικό εξάμετρο, αποκαθιστώντας την κλασική Ελλάδα στο χώρο της λιθουανικής γλώσσας.

Τα ποιήματα αυτής της ανθολογίας είναι οι φωνές της νέας χιλιετίας, οι εκφραστικοί μάρτυρες της λιθουανικής ποίησης και του μετασχηματισμού της λογοτεχνικής γλώσσας, οι εύθραυστες και ετερογενείς δηλώσεις ταυτότητας, ως προς το νόημά τους πολύ κοντά στην ελληνική ποίηση του σήμερα.