Το έργο έχει ως βάση τη μελέτη του θεσμού της frustration στο αγγλικό δίκαιο των συμβάσεων ναύλωσης, του θεσμού δηλαδή εκείνου που οδηγεί στην αυτόματη λύση μιας σύμβασης ναύλωσης όταν ενόψει μεταβολής των συνθηκών, η εκπλήρωση της συμβατικής υποχρέωσης καθίσταται αδύνατη, η μεταβολή δε των συνθηκών δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα των συμβαλλόμενων μερών ούτε θα μπορούσε να προβλεφθεί από τα τελευταία. Ιδιαίτερη θέση στην παρούσα μελέτη, κατέχει η περίπτωση της υπέρμετρης καθυστέρησης, η οποία μεθοδολογικά εντάσσεται στην περίπτωση της αδυναμίας παροχής (νομικής ή φυσικής) ενόψει και της ιδιαίτερη θέσης που διαδραματίζει ο παράγοντας του χρόνου στις συμβάσεις ναύλωσης. Συγχρόνως, προσπάθεια καταβάλλεται να εξεταστεί η αντίστοιχη θέση του ελληνικού δικαίου, συμπεριλαμβάνοντας τα αποτελέσματα στα οποία θα οδηγούσε η εφαρμογή του. Έπεται η εξέταση των περιορισμών που τίθενται κατά την εφαρμογή του θεσμού της frustration και, τέλος, τα αποτελέσματα στα οποία οδηγεί.