Τα κοντινότερα πράγματα είναι συχνά τα πιο μακρινά και τα πράγματα που θεωρούμε αυτονόητα είναι τα πιο ακατανόητα. Ο Ιμπραήμ, για τον οποίο το παρελθόν είναι ξεπερασμένo και ζει μια συνηθισμένη «δυτική» ζωή στην Πόλη, ταξιδεύοντας πίσω στο Μάρντιν, στα βουνά πάνω από τη Συρία, έρχεται αντιμέτωπος μ' αυτό που είχε ξεχάσει: τον ανορθολογισμό της ανατολής και τη δύναμη του παραλόγου.

...Ξέρεις τι σημαίνει χαρέσε; Υπάρχει στην έρημο ένα αγκάθι που αρέσει πολύ στις καμήλες. Με το που θα το δουν, το κόβουν κι αρχίζουν να το μασούν. Το αιχμηρό αγκάθι ανοίγει πληγές στο στόμα τους, οι πληγές ματώνουν. Ωστόσο, όταν η γεύση του αλμυρού αίματος αναμειχθεί με τη γεύση του αγκαθιού, αυτό τους αρέσει ακόμη πιο πολύ. Έτσι, όσο τρώνε ματώνουν, όσο ματώνουν τρώνε, δεν χορταίνουν να καταπίνουν το αίμα τους...

«Ήμουν ανήσυχος, επρόκειτο για μια ανησυχία διαφορετική από αυτήν που με κατείχε στην Ισταμπούλ, αλλά παρ’ όλ’ αυτά ήταν ανησυχία. Νομίζει κανείς ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αλλά στη ζωή ούτως ή άλλως κανονικότητα είναι η κατάσταση ανησυχίας, ησυχία είναι το πολύ πολύ κάποιες στιγμές που σπανίως αδράχνουμε, κι αυτές πρόσκαιρα».

«Σαν το σταφύλι που πατήθηκε απ’ τα πόδια της αγαπημένης / Κατακόκκινο έγινα κρασί...Σε τούτο τον κόσμο τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους όσο ο λόγος. Και η Μέση Ανατολή είναι ο τόπος όπου ο λόγος φτάνει στο ζενίθ, καμιάς άλλης περιοχής η ποίηση, ο θρύλος, το παραμύθι δεν είναι τόσο δυνατό, δεν έχει τη δύναμη να διαποτίζει τόσο καταλυτικά την ψυχή του ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό εδώ στα μέρη μας οι ποιητές κατατάσσονται στη συνομοταξία των μάγων. Επειδή μαγεύουν τους ανθρώπους με ωραία λόγια».