Μέσα από το πρίσμα του αυτιστικού διακυβεύματος, ο Σοφοκλής μοιάζει να παρατηρεί την εξέλιξη της τραγωδίας με επίκεντρο τον άνθρωπο-εαυτό -την ευριπίδεια τραγωδία, δηλαδή, τη σαφώς επηρεασμένη απ' τα "καινά σωκρατικά δαιμόνια"- και να αντιπαραθέτει το αίνιγμα...
Η σοφόκλεια τραγωδία, με επίκεντρο τον μύθο του Οιδίποδα -ενός ισόθεου στον νου, άρα και στο παράδοξο- αναρωτιέται για τη γνώση: Τι μπορεί να είναι γνώση μπρος στο απροσπέλαστο του αυτισμού (του φόβου, δηλαδή, που εκκινεί μια ιδική πραγματικότητα) που μονάχα η αμοιβαιότητα δύναται να αντιπαρατεθεί και να αναδημιουργήσει, εκ του κενού, το αληθές μέσα από έναν συμπάσχοντα ορίζοντα τέτοιο, που ισοδυναμεί με αντίδραση σε διαπάλη;
Η αλήθεια είναι ήδη γνωστή αλλά ουδόλως γνωστική, αν μια αυτιστική-φοβική πραγματικότητα σταθεί αντίμαχός της.
Τότε, η αλήθεια γίνεται σάτιρα ή και τραγωδία - ή βάναυση καινή πραγματικότητα: ανάλογα με τις ορέξεις του εαυτού...

Το Σοφοκλής και αυτισμός είναι ένα δοκίμιο για το ερρωμένο υποκείμενο που λυγά κάθε που κινάει να μάθει... και για τη γνώση, που θα μπορούσε να υποκύψει ακόμη και στη μαγγανεία-θεό καθώς ο, γύρω και εντός, αυτισμός την παραφυλά.