«Δεν έβλεπα τίποτα κάτω από το νερό, όσο κι αν άνοιγα τα μάτια: ένα φράγμα γλοιώδες, μαύρο, που από την αγωνία μου να το σκάσω μου φαινόταν σαν σούπα από λάδι όπου τα μέλη μου μ’ έκαναν να προχωράω πολύ αργά, κι ας τα κουνούσα με όλη μου τη δύναμη».

Λα Οκούλτα: μια φάρμα κρυμμένη μέσα στα βουνά της Κολομβίας. Τρία αδέρφια, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι, είναι οι τελευταίοι κληρονόμοι αυτής της γης μέσα στις διαδρομές πολλών γενεών της οικογένειας. Εκεί πέρασαν τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής τους, εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πολιορκία της βίας και του τρόμου, με την αγωνία και το φευγιό. Η Πιλάρ, η Εύα και ο Αντόνιο μας μιλούν για τους έρωτες, τους φόβους, αλλά και τις ελπίδες τους. Με σκηνικό ένα τοπίο εκθαμβωτικό, ο κορυφαίος Κολομβιανός συγγραφέας της εποχής μας γράφει ένα σπουδαίο μυθιστόρημα για τις ατραπούς της ζωής μιας οικογένειας, αλλά κι ενός τόπου, που μοιάζει πια σαν χαμένος παράδεισος.