Ο Μιχαήλ Ζόσενκο (1894 - 1958) είναι μία ξεχωριστή και μοναχική φιγούρα στην ιστορία της ρωσικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Πίστεψε στην αναζωογονητική δυναμική των γεγονότων του 1917, εργάστηκε με έμπνευση, μεράκι και αυταπάρνηση για τα ιδανικά μίας καλύτερης και ευτυχέστερης ανθρωπότητας, συμμετείχε στα προκεχωρημένα φυλάκια της ρωσικής πρωτοπορίας, αλλά η ανταπόδοση που έλαβε ήταν η δυσμένεια, η διαπόμπευση, ο παραμερισμός και η απαγόρευση κυκλοφορίας των έργων του.

Έντιμος άνθρωπος, συνειδητός πολίτης, σπουδαίος καλλιτέχνης, έζησε τα μοιραία γεγονότα των ταραγμένων δεκαετιών του πρώτου μισού του αιώνα του, είδε τον φλεγόμενο κόκκινο κομήτη να συντρίβεται στις αχανείς στέπες της πατρίδας του και να κονιορτοποιεί ελπίδες, ανθρώπους, λαούς.

Από μία παραξενιά της ιστορίας, βρέθηκε στην περιδίνησή της και μαζί με τη μεγάλη θυγατέρα του ρωσικού λαού και φωνή της συνείδησής του ’ννα Αχμάτοβα, στοχοποιήθηκε από το καθεστώς αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και βίωσε την απόλυτη απομόνωση.

Πολυσχιδής η συγγραφική του δραστηριότητα, περιλαμβάνει νουβέλες, μυθιστορήματα, διηγήματα, έργα για παιδιά, λιμπρέτο για όπερες. Αναδείχτηκε όμως ως συνεχιστής της μεγάλης ρωσικής παράδοσης της μικρής φόρμας, γράφοντας εκατοντάδες διηγήματα, ένα απάνθισμα των οποίων παρουσιάζεται σε αυτό το βιβλίο.