Ο θεατρικός λόγος του Πάρι Τακόπουλου είναι τόσο αναγνωρίσιμος και διαφέρων, όσο και το γέλιο του. Στα κείμενά του, είτε ποίηση είναι αυτά, μυθιστόρημα, διήγημα, είτε δοκίμιο-κριτική, υπάρχει ένας διαρκής διάλογος. Δηλαδή είναι όλα θέατρο. Ακόμα και η, λαμβάνουσα διαστάσεις Μεγάλου Ανατολικού, δίτομη προς το παρόν, Κενή Διαθήκη του, το πιο αναρχικό, γλωσσολογικά και παραλογοτεχνικά, ελληνικό μυθιστόρημα-Ιλισσός, το τόσο ευκόλως κατανοητό όσο και το Finnegans Wake του Joyce, από τον άλλο ποταμό Liffey, θέατρο είναι και αυτό. Κάτι άλλωστε πολύ -έστω και παράφύσιν-φυσικό, γιατί οφείλει τη βιβλική του Γένεση στον Προτελευταίο των Μόνικιν, το πρώτο μονόπρακτό του, χωρίς αρχή και τέλος, που παρ’ολίγον η αφορμή του να γίνει η αρχή του τέλους του ίδιου του συγγραφέα. Το θέατρό του έχει ως πράξη τον ανατρεπτικό του λόγο, και τον λόγο ως ανατρεπτική του πράξη, και ανήκει τόσο στο μέλλον όσο και στο παρόν, και γι' αυτό δεν κινδυνεύει να γίνει ανατρέψιμο παρελθόν.