Η γη είναι μια μικρή αυλή με τα λουλούδια της.
Τ' αηδόνι κάθε βράδυ κοιμίζει τα παιδιά
Και τα περνάει μέσ' απ' τις φυλλωσιές του ύπνου
Για να τα φέρει πίσω ο κορυδαλλός.
Γεράνια, μοσχομπίζελα, τριανταφυλλιές απ' τους παλιούς καιρούς
Σκεπάζουν το σπίτι. Στους θάμνους
Τα κατοικίδια θεριά γεννούν τα κουτάβια τους.
Μικρή 'ναι η γη γι' αυτούς που κατοικούν στην αγάπη.

Αυτός ο κήπος με τα νερά
Τρέφει πορτοκαλιές κι άλλα κορίτσια
Φροντίζει τις γενιές των ζαρκαδιών, τα βατράχια,
Τα πουλιά των λιμνών
Κι όταν περνούν αγκαλιασμένοι οι δυο
Ανοίγουν δρόμο οι καλαμιές και τους πηγαίνουν
Σε ίσκιωμα δροσερό, στα φύλλα της άνοιξης να πλαγιάσουν.

Γι' αυτούς που κοιμούνται μαζί στην αγάπη
Είναι ο γιαλός
Ασπρη στο φως η μαλακή αμμουδιά
Όταν ξυπνούν με τα επιθαλάμια των κυμάτων
Σε θησαυρούς από κοχύλια κι από βότσαλα.

Η γη είναι τόπος άγριος
Είναι μεγάλο νταμάρι άδειο κι από φωτιά
Κι οι δρόμοι ατέλειωτοι σαν τα πηγάδια τ' ουρανού
Που κατεβαίνουν τα πεφταστέρια.
Η γη είναι χάος δίχως όνομα
Γι’ αυτούς που ψάχνουν τ' όνομα της αγάπης.