ΜΙΑ ΤΑΒΕΡΝΑ-ΣΚΗΝΗ ΘΕΑΤΡΟΥ

Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη μαρτυρία του συγγραφέα για τα Εξάρχεια, από όταν εγκαταστάθηκε εκεί, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεκατριών χρονών, μόνος, αναζητώντας εργασία και μόρφωση. Υπάρχει πλήθος αναφορών σε ανθρώπους, δρόμους, μαγαζιά, σπίτια, αλλά και στη γνωριμία και στη φιλία του με κάποιους από αυτούς, εργαζόμενος σε μια ταβέρνα ως κάπελας.

Έτσι ξεκίνησε. Μιλάει για γνωστούς Εξαρχειώτες καλλιτέχνες, άλλους διαφόρων επαγγελμάτων και τύπους της γειτονιάς, τους οποίους γνώρισε προσωπικά. Επίσης, μιλάει για άλλους που ξεκινούσαν τότε, και έγιναν γνωστοί μετά, καθώς και για τη φιλία του με κάποιους από αυτούς, λόγω κοινών επιδιώξεων ή σύγκλισης χαρακτήρων. Όλα αυτά, δρώντες και δρώμενα, είναι δοσμένα με ζωντανό αφηγηματικό λόγο, ευαισθησία, χιούμορ και ποιητικά εικονιστικές αναφορές. Αργότερα, όταν μπάρκαρε με τα καράβια, μεταφέρει στο Χρονικό σκηνές από τη θαλασσινή ζωή, τα λιμάνια, τα πλοία και από τη γνωριμία και τη φιλία του με ποιητές και λογίους, όπως ο Νίκος Καββαδίας, ο Δημήτρης Αντωνίου, ο Αθανάσιος Καραβίας, κ.ά. Επίσης, μεταφέρει επεισόδια που έζησε ως ναυτικός ή που του αφηγήθηκαν συνάδελφοί του.

Στα Εξάρχεια ζούσε για πολλά χρόνια σε μια σοφίτα, στην Ανδρέου Μεταξά 28, την οποία μετέτρεψε και σε εντευκτήριο καλλιτεχνών πριν μπαρκάρει. Μετά την εγκατάσταση των γονιών του στην Αθήνα, μετοίκησε στην οδό Μεθώνης 62 -πλάι στο σχολείο-, όπου ήταν η κατοικία των γονιών του ίσαμε το 1994.

Εκτός από πλήθος προσώπων και ιστορήσεων, το Χρονικό του Ρήγα Καππάτου καταγράφει και μιλάει και για τις αλλαγές στα Εξάρχεια διαχρονικά, μεταφέροντας το χρώμα και τις ιδιαιτερότητες της γειτονιάς ίσαμε σήμερα.