Η νουβέλα Μόγκενς του Δανού συγγραφέα Γενς Πέτερ Γιάκομπσεν είναι ένα νατουραλιστικό παραμύθι με ευτυχές τέλος, τυλιγμένο σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων (οι ηχητικές και χρωματικές, «φωτογραφικές» περιγραφές του νερού, της φωτιάς, του ανέμου και των αντικειμένων θεωρούνται απαράμιλλες).

Ο νεαρός Μόγκενς, πρωταγωνιστής της ιστορίας, εξελίσσεται πνευματικά μέσα από τον έρωτά του για τρεις γυναίκες, οι οποίες ενσαρκώνουν τρεις διαφορετικές βιοθεωρίες. Η κατάκτηση του έρωτα εμφανίζεται εν τέλει ως μια διαδικασία ολοκλήρωσης του εαυτού, που χαρίζει την ευδαιμονία χάρη στην επιστροφή στη φυσική, θετική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο Γιάκομπσεν (1847-1885) υπήρξε στα τέλη του 19ου αιώνα ο αδιαμφισβήτητος «κυρίαρχος του στιλ» στη σκανδιναβική λογοτεχνία. Το ιδιαίτερο ύφος του επηρέασε όλη την επόμενη γενιά των Βορειοευρωπαίων συγγραφέων. Η βαθιά ψυχολογική εμβάθυνση στους χαρακτήρες του του χάρισε το χαρακτηρισμό του «μεγαλύτερου ψυχολόγου της νεότερης λογοτεχνίας», ενώ οι δυνατές περιγραφές του εκείνον του «μεγάλου ζωγράφου του πεζού λόγου».