Με το ντριν-ντριν του τηλεφώνου, πετάχτηκε απάνω χαρούμενος ότι ξύπνησε επιτέλους από το όνειρό του, μα το κούτελό του χτύπησε στο ταβάνι και τα πόδια του αιωρήθηκαν στο κενό. Κοίταξε γύρω-τριγύρω αλαφιασμένος, κοίταξε και κάτω και είδε πάλι το κρεβάτι του άδειο και μακρινό. Ώστε, λοιπόν, ήταν αλήθεια. Αυτός, που σ' όλη του τη ζωή προσπαθούσε να περνάει απαρατήρητος και να είναι όσο πιο κανονικός κι όσο πιο ίδιος με τους άλλους γίνεται, δεν ήθελε να το πιστέψει. Όμως, ο ήσυχος, φιλότιμος Χάρης, ο Χάρης που δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, δεν μπορούσε πια να πείθει τον εαυτό του ότι δεν πετούσε. Όταν πετάς, πετάς.