Ο λόγος ύπαρξης αυτού του μικρού βιβλίου βρίσκεται στα πρόσωπα που με επηρέασαν βαθιά και στις μύχιες σκέψεις μου για εκείνους, για εμένα, για τη ζωή, για τον θάνατο. Δεν είμαι ποιητής, ούτε στιχουργός. Δεν είμαι παρά ένας ακορντεονίστας, που ανάμεσα στα 17 ρετζίστορς που διαθέτει το όργανο χρησιμοποίησε κι ένα άλλο, κρυφό, το οποίο παράγει ήχους λέξεων με κάποιο νόημα διαφορετικό από εκείνο της συνεννόησης - ό, τι δηλαδή κάνουμε σχεδόν όλοι στις ιδιωτικές μας στιγμές, προκειμένου να ταιριάξουμε ένα καλαίσθητο τετράστιχο που να μας περιέχει.

Οι περισσότεροι που βρίσκονται σ' αυτές τις σελίδες έχουν φύγει από τη ζωή, οι υπόλοιποι έχουν φύγει από τη δική μου ζωή. Για τους πρώτους ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει, για τους δεύτερους ας είναι ακριβή η αγάπη που τους ταιριάζει• ωστόσο, και οι μεν και οι δε -αν και χωρίς την παρουσία τους- εξακολουθούν να ζουν με την ουσία τους στην καρδιά μου. Αυτές οι λίγες γραμμές, από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα, είναι αφιερωμένες σ' εκείνους με όλη μου την αγάπη.

Υπάρχει όμως κι ένας επιπρόσθετος λόγος: Αρνούμαι το παρελθόν να με τραβάει πίσω. Για να απαλλαγώ, λοιπόν, από το βάρος τους και να κατορθώσω να μπω στη διάσταση ενός καινούργιου χρόνου περιέχοντάς τους και όχι κουβαλώντας τους, έπρεπε να τους εκθέσω και να εκτεθώ. Τώρα είμαι ελεύθερος.