...Θα χαρακτήριζα το μυθιστόρημα αυτό σαν ένα παραμύθι για μεγάλους.
Τα παραμύθια γνωρίζουμε, ότι όσο στενόχωρα και αν είναι το τέλος τους είναι πάντοτε ευτυχές και ο μικρός αναγνώστης το ξέρει αυτό και ναι μεν ψιλοαγχώνεται αλλά γνωρίζει ότι η καλή νεράιδα με το ραβδί της το μαγικό θα διώξει δράκους και φαντάσματα. Μόνο που αυτό θα συμβεί στο ΤΕΛΟΣ μαζί με το... ηθικό δίδαγμα.
Στο δικό μου το παραμύθι κάθε μία από τις ιστορίες που βιώνουν οι τρεις Κυρίες-Φίλες (και είναι πολλές οι ιστορίες αυτές αφού καλύπτουν μία εικοσιπενταετία της ζωής τους) τελειώνει ιδανικά. Και δεν είναι η νεράιδα που το επιτυγχάνει αυτό, αλλά μια Πανέμορφη Μάγισσα που τη λένε Αγάπη-Φιλία.
Η Φιλία που σαν συναίσθημα, βρήκε να φωλιάσει να ριζώσει και να θεριέψει στις καρδιές αυτών των τριών γυναικείων υπάρξεων που πάνω και από την ίδια τη ζωή τους βάζουν αυτήν των φίλων τους.
Και ο Θεός το βλέπει αυτό το πράγμα που είναι τόσο σπάνιο πια στις μέρες μας και τον ξαφνιάζει ευχάριστα, διώχνοντάς του την πλήξη και ίσως και το θυμό για την ανυπαρξία αυτού του συναισθήματος από τα πλάσματά Του. Γι' αυτό και τις ανταμείβει κάθε φορά με έναν εξαίσιο τρόπο.
Ιστορίες αγαπημένων προσώπων τους εμπλέκονται και συνυπάρχουν με τις δικές τους ιστορίες και σε κάνουν να απορείς για το τι συνωμοσίες σκαρώνει η ζωή...