"Μια κουβέντα τελευταία, όπως τη νιώθω. Αν θέλεις την κρατάς, αλλιώς πέτα την. Τότε που πεινούσαμε, δεν πεινούσαμε όλοι. Έτσι γίνεται να το ξέρεις. Αν έρθουν ξανά οι καιροί και πεινάσουμε πάλι, μην πας με τους χορτάτους. Δεν είναι αλήθεια. Νομίζεις πως δεν πεινάς κι από μέσα είσαι άδειος."
MUTATIS MUTANDIS
(Τηρουμένων των αναλογίων)
Ένας άντρας. Ένας άνθρωπος. Σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό της Χαλκιδικής. Χειμώνα. Βρίσκεται εκεί με τη θέληση του. Να ξεφύγει από την προηγούμενη ζωή τον. Γίνεται; Προσπαθεί. Σκάβει μέσα του, όπως σκάβει ένα παιδί την άμμο. Τι θα βρει; Η θάλασσα τον γλυκαίνει. Η κρύα παραλία γίνεται η σκηνή, που παίζονται τα όνειρα του. Οι μνήμες του. Ο Χολομώντας του δίνει ανάσα. Ο Τορωναίος προοπτική. Το πεύκο και η αρμύρα. Ρίζα και πέταγμα. Είναι ζωντανός. Σήμερα.