Μαζί κάναμε τις ωραιότερες συζητήσεις.
Μαζί ξεπεράσαμε ή τουλάχιστον προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε φοβίες και φόβους. Παρεμπιπτόντως μου δίδαξες πως να σκέφτομαι, να παρατηρώ τους ανθρώπους, τις καταστάσεις, τις σχέσεις. Με την παρότρυνσή σου κατανόησα ότι πρέπει να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και δεκτικός με τους άλλους. Μου πρότεινες να αγαπώ τους ανθρώπους με τα τρωτά τους, να τους αφουγκράζομαι και να τους ακούω. Να τους αποδέχομαι ακόμη κι αν κάποιες πράξεις τους με πλήγωσαν. Με δίδαξες να μην τους λυπάμαι όταν προβάλλουν τον κακό τους εαυτό αλλά, να τους χαμογελώ και στη συνέχεια να προσπερνώ.
Να συγχωρώ! Όχι να λησμονώ.
Αλλά με καθάριο βλέμμα να κοιτάζω μόνο μπροστά. Να τραγουδώ την ομορφιά της ζωής. Να ευχαριστώ το Θεό που μου χάρισε την Αγάπη Του. Μου έμαθες να ανοίγω την αγκαλιά μου, να μην φοβάμαι να ξεδιπλώνω τα συναισθήματά μου, να ξεπερνώ δυσκολίες και εμπόδια, να ζητώ ειλικρινώς συγγνώμη και να προχωρώ. Μου σιγοψιθύριζες για την ευλογία των ανθρώπων εκείνων που αγαπούν και για τη δυστυχία όσων δεν ξέρουν.