Το ανά χείρας πόνημα αποτελεί μια σύγχρονη μελέτη που επικεντρώνεται στην έννοια της απώλειας αγαπημένου πρόσωπου (σημαντικού άλλου), αλλά και άλλων μορφών απώλειας.

Η τεράστια οδύνη που προκαλεί ο θάνατος του σημαντικού άλλου, αντιπροσωπεύει για τον άνθρωπο, την κορυφαία έννοια της απώλειας. Λίγο μετά την αναγνώριση της Ψυχολογίας ως ξεχωριστό επιστημονικό κλάδο, με ιδιαίτερο πεδίο μελέτης, άρχισαν να διατυπώνονται οι πρώτες απόψεις για την αντιμετώπιση της απώλειας και του πένθους. Το γεγονός αυτό δεν προκαλεί εντύπωση, καθώς ο άνθρωπος, ήδη από τις πρωτόγονες κοινωνίες, ανέπτυσσε πάντα ιδέες και τελετουργίες σχετικές με τη θνητότητα. Οι σχετικές προσεγγίσεις/θεωρίες ποικίλλουν και διαφοροποιούνται μεταξύ τους σε σημεία αξιοπρόσεκτα.

Η συνηθέστερη, αλλά συγχρόνως οδυνηρή, απώλεια που βιώνει το άτομο κατά την ενήλικη ζωή του είναι αυτή των γονέων. Το να χάσει ένας ενήλικας τους γονείς του αποτελεί ένα «φυσικό» και αναπόφευκτο κομμάτι του κύκλου της ζωής, καθώς οι γονείς ως γηραιότεροι, συνήθως, φεύγουν από την ζωή πριν τα παιδιά τους. Συγκρίνοντας τις αντιδράσεις πενθούντων, όμως, παρατηρούμε σημαντικά μεγαλύτερης έντασης αντιδράσεις πένθους, σε γονείς που βιώσαν τον θάνατο του παιδιού τους συγκριτικά με άτομα που βίωσαν απώλεια συζύγου ή γονέα.

Οι υπηρεσίες οι οποίες απευθύνονται στους πενθούντες είναι πολλαπλές και διαφοροποιημένες, χαρακτηριστικά παραδείγματα των οποίων αποτελούν η ομαδική θεραπεία, η φαρμακοθεραπεία και η συμβουλευτική ψυχολογία.