«Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου φύλακας εκλεκτών βαλσαμωμένων στιγμών, χτίζει το ποιητικό του θησαυροφυλάκιο με μια συλλογή από προσφιλή μα επώδυνα θυμητάρια.
Εδώ κι εκεί αναπάντεχα σπαράγματα αρχαϊκών λέξεων και φράσεων σαν επιβιώματα επιγραμμάτων μέσα από αλωμένα ερείπια. Ποιήματα που διαιωνίζουν το άρωμα από παλιές οικογενειακές φωτογραφίες και το ανατριχιαστικό μουγκρητό από κραυγές τυραννικής μοναχικότητας.

Ένα ποιητικό «κατηγορώ» για την άφευκτη φθορά που επιφέρει το σάρωμα του χρόνου στην ψυχή και το σώμα.
Το «μηδέν και το τίποτα», η ανυπαρξία βάφεται με έντονο χρώμα σαν αρχετυπική και αδιάπτωτη πόρνη.(Θωμάς Κοροβίνης).