ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Τον Φεβρουάριο του 1696 ο Ισαάκ Νεύτωνας, σε ηλικία πενήντα τριών ετών, πραγματοποίησε ένα αλχημικό πείραμα.

Τον επόμενο μήνα δέχτηκε μια επίσκεψη στο Κέιμπριτζ από έναν άγνωστο άνδρα που τον περιέγραψε ως "ένα Λονδρέζο γνωστό του κ. Μπόιλ και του Δόκτορος Ντίκινσον". Πρόκειται για δύο αλχημιστές τους οποίους ο Νεύτωνας γνώριζε καλά.

Αν κάποιος αποτιμήσει αυτή τη συνάντηση μόνο από το υπόμνημα που μας άφησε ο Νεύτωνας, δε μπορεί σίγουρα να συνειδητοποιήσει την σημασία αυτής της συνάντησης για τη ζωή του Νεύτωνα.

Μετά από ένα μήνα, θα εγκαταλείψει το Κέιμπριτζ, που υπήρξε το σπίτι του για τριάντα πέντε χρόνια και θα μετακομίσει στο Λονδίνο όπου και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Βασιλικού Νομισματοκοπείου. Μια γραφειοκρατική θέση που μοιάζει με υποβάθμιση σε σχέση με τη Λουκασιανή Έδρα Μαθηματικών που κατείχε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και που σίγουρα δεν ταίριαζε με το ανήσυχο πνεύμα του.

Ο Νεύτων, πραγματοποίησε αλχημικά πειράματα για τριάντα χρόνια, ενώ σταδιακά χάνει το ενδιαφέρον του για τη Λουκασιανή Έδρα μέχρι να παραιτηθεί και τυπικά το 1701. Μετά την παραίτησή του θα ασχοληθεί με ένα αντικείμενο που άλλαξε την πορεία της ιστορίας της επιστήμης. Η μεγάλη αυτή αλλαγή είναι το θέμα αυτού του βιβλίου.