Είναι οι "άλλοι", που είναι ταυτόχρονα και "ημέτεροι", αφού ζουν ανάμεσά μας και έχουν ρόλους, άλλοτε πρωταγωνιστικούς και άλλοτε δευτερεύοντες. Όπως, δηλαδή, ζει και ο καθένας από εμάς, ανάλογα με την περίσταση. Και, βέβαια, είναι καλοί ή κακοί, όπως είμαστε και εμείς ή, όπως θα ήμασταν κάτω από άλλες συνθήκες.

"Συγχώρεσέ με, Θεέ μου. Ξέρω πως αμαρτάνω, αλλά είναι τώρα η ευκαιρία να σου πω κάποια πράγματα που πάντα ήθελα. Κατ' αρχάς, δεν με ενδιαφέρει αν ο "κεκοιμημένος" ήταν Νιγηριανός, Αιθίοπας, ’γγλος ή Σέρβος, ορθόδοξος, καθολικός ή μουσουλμάνος. Στη θέση του θα μπορούσε μάλιστα να ήταν ένας άλλος Γιάννης Σνέικ, Έλληνας αυτή τη φορά. Δέχομαι ότι όλοι είναι παιδιά σου. Με ενοχλεί όμως που ήταν ένας κακός άνθρωπος."

"Δεν ζητούμε πολλά πράγματα, κύριε. Αυτό μόνο που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Τη δικιά του την πατρίδα. Να ριζώσουμε. Να μην περιπλανιόμαστε εδώ και εκεί. Να είμαστε αυτοί που είμαστε. Ξέρω, κύριε, πως, αν βγάλω τη χιτζάμπ, θα σας διευκολύνω πολύ. Όμως, δεν θέλω να το κάνω. Νιώθω πως θα χάσω την ταυτότητά μου. Από την άλλη, δεν θέλω να "νικήσουν" όσοι μισούν. Δεν είναι δίκαιο."

Ο Κώστας Λυμπουρής με τη συλλογή διηγημάτων του "των ημετέρων άλλων", προσεγγίζει με λογοτεχνική ματιά το μείζον κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας: αυτό των ξένων γενικό, όχι μόνο των μεταναστών ή των λαθρομεταναστών.