Ένα άδειο δωμάτιο
Μία γυάλα χωρίς οξυγόνο και νερό
Ένα χρυσόψαρο που μπλέχτηκε στα βράγχια του θανάτου
Θάλασσες κόκκινες στο χρώμα της μαγεντιανής φράουλας
Αγάπες για «πάντα» που κέντησαν τον πόνο σταυροβελονιά
στα αγιασμένα κορμιά τους
θανατηφόρα αντίποινα από ενήλικες σφήκες
για τις ψυχές που γερνάν
Όλοι οι μεγάλοι έρωτες της γης
στους κήπους της οδύνης
Μα κάθε πρωί -από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου-
ακούω καθαρά τον καλπασμό του ήλιου
Και τα χελιδόνια… αν καταφτάνουν για το βαλς
των χρυσαλλίδων, είναι για να υπενθυμίσουν στον θάνατο
πως για κάθε αναπόφευκτο τέλος υπάρχει πάντοτε
μία εκκολαπτόμενη αρχή