Βλέπεις ένα σπίτι και το αναγνωρίζεις ως δικό σου. Έναν άντρα και τον αναγνωρίζεις ως γείτονα. Έναν δρόμο ως καταγωγή. Έναν ήλιο ως ήλιο. Και ούτω καθεξής. Με τον καιρό μπερδεύεσαι και ορίζεις ξανά. Κάτι δικό σου ως σπίτι. Τον γείτονα ως άντρα. Και ο ήλιος πάντα ήλιος. Η Μαρία έλειπε πάνω από δέκα χρόνια από εκεί όπου είχε γεννηθεί. Εντωμεταξύ είχαν πεθάνει κι άλλοι που δεν τους θυμόταν πια και είχαν γεννηθεί πολλοί που δεν τους ήξερε καν. Η ’ννα έμοιαζε στη μητέρα της. Τα ίδια χείλια, τα ίδια μαλλιά, η ίδια πίσω απ' όλα ειρωνεία. Το σπίτι από την άλλη δεν έμοιαζε με σπίτι. Κι ο δρόμος ήταν δρόμος. Όταν τον είδε να έρχεται, είχε από πίσω του τον ήλιο.