Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΟ ΚΛΑΡΙΝΟ

«Αφού έπαιξαν όλοι και σηκώθηκαν οι θεατές να φύγουν, παίρνει βιαστικά το μικρόφωνο ο ’λκης Στέας και λέει: «Αν θέλετε, περιμένετε δυο λεπτά, να δούμε πώς κρατάει τη δημοτική παράδοση ο ελληνισμός της Νέας Υόρκης».
Οι θεατές συγκρατήθηκαν προσωρινά, αλλά παρέμεναν όρθιοι, πιστεύοντας ότι δε θα άκουγαν κάτι σημαντικό.
Aρχισα λοιπόν να παίζω, στην αρχή τον "Σκάρο" και μετά ένα μοιρολόι, κι οι θεατές, εκεί που ήταν έτοιμοι να φύγουν, μόλις άκουσαν τους σκοπούς και το κλαρίνο, χειροκροτούσαν, σφύριζαν, πέταγαν σκούφους στον αέρα, ακόμα και τα παλτά τους, και φώναζαν: «Κι άλλο!», «κι άλλο!»
Ήταν κάτι το υπέροχο για μένα να βλέπω αυτήν την καταπληκτική ατμόσφαιρα, με τους χιλιάδες θεατές ενθουσιασμένους από το παίξιμό μου, αλλά και από τις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών, αφού δεν τα είχα νοθεύσει καθόλου με μοντερνισμούς, όπως είχε γίνει εδώ...».