Ο Μπομπέν στην ποιητική του συλλογή, με τον οξύμωρο τίτλο, "Μαυροφώτεινη", αναζητά μέσω του ποιητικού λόγου να καταγράψει τις φωτοσκιάσεις μνήμης που τον περιβάλλουν από την απουσία της αγαπημένης του, επιχειρεί να διατυπώσει τα διακριτά όρια της απουσίας και της παρουσίας της, με την αναζήτηση ενός πολυσήμαντου ποιητικού λόγου. Γι' αυτό και η αφήγηση του ποιητή ρέπει προς την πνευματική εξομολόγηση κι όχι προς την βιωματική, ενώ οι εικόνες του μπορούν να εκληφθούν από τον αναγνώστη, σαν ένα είδος «δωροφορίας» εκ μέρους του. Με ωραίες σύντομες σκέψεις που συνθέτουν οι λέξεις, ο Μπομπέν καταφέρνει να δώσει κύρος στο λόγο και να φωτίσει το πένθος του με πνοή ζωής, αφού τα πάντα θυμίζουν, εκπροσωπούν και ενσαρκώνουν το πρόσωπο που χάθηκε και συντελούν ώστε να δημιουργήσουν ένα γόνιμο περιβάλλον μιας έντονης εσωτερικής φωτεινής πνευματικής ζωής.