Ο τόπος μου έρχεται πάντα στο ίδιο όνειρο με τη μνήμη να ξεκουράζεται στη φλόγα του λυχναριού τα κατάστιχα των ερώτων ανακατεμένα στα ερμάρια κι ένα όραμα ίδιο εξ αρχής να ακροβατεί από την επίθεση ως την παθογένεια που ακυρώνει τη λύτρωση. Αμφίδρομη πορεία να γίνει το όνειρο αδύναμη φλόγα μέσα στην κρυστάλλινη προοπτική μέσα στη λειτουργία της έμπνευσης και τη σιγουριά της ακούραστης επιμονής.Το ίδιο όραμα μετρά τις γεωμετρικές αποστάσεις στον πνευματικό περίβολο της ολοκλήρωσης φανερώνει το νόημα της φωτισμένης αφιέρωσης στο κύμα του αέρα από τον καιρό του παραμυθιού. Ένας ηρωισμός αυτονόητος πέρα από τη φαντασία πέρα από τις μισές αφηγήσεις των τρίτων τα ελάσματα της ιστορίας στο αμόνι της αλήθειας από κεί φορτώνονται στο καράβι και ταξιδεύουν μέσα στα μάτια μας.