Ήταν ένα ρολόι τσέπης. Είχε και ο παππούς της ένα ίδιο, και κάθε φορά που πατούσε το κουρδιστήρι, άνοιγε το καπάκι και έβλεπε την ώρα. Η Μαρκέλλα και η Ιωάννα πλησίασαν και κοιτούσαν με μεγάλη έκπληξη το παλιό ρολόι.
- Ποιος ξέρει πόσα χρόνια είναι κρυμμένο στο παλιό εικονοστάσι! Ούτε ο παππούς δε θα το ήξερε, είπε η Ευτυχία.
Το κοίταζαν με πολλή προσοχή, το γύρισαν και από τις δύο πλευρές και τους φάνηκε ότι είχαν στα χέρια τους έναν θησαυρό. Η Ευτυχία πάτησε το κουρδιστήρι για να ανοίξει το καπάκι. Είδαν πως ήταν πολύ διαφορετικό από ένα απλό ρολόι. Είχε τρεις κύκλους με νούμερα και μέσα σε κάθε κύκλο από έναν λεπτοδείκτη. Ο εξωτερικός κύκλος είχε νούμερα από το μηδέν μέχρι το εκατό, ο μεσαίος από το μηδέν μέχρι το τριάντα ένα και ο εσωτερικός είχε νούμερα από το μηδέν μέχρι το δώδεκα.
- Παράξενο που είναι αυτό το ρολόι! Πρέπει να το δείξουμε στους γονείς μας, είπε η Μαρκέλλα.
Εκείνη τη στιγμή η Ευτυχία με τα δάχτυλά της γύρισε το κουρδιστήρι για να δει αν δουλεύει. Ξαφνικά σκοτείνιασαν όλα γύρω τους και τα παιδιά δεν καταλάβαιναν τι γινόταν. Το μόνο που κατάλαβαν ήταν πως δε βρίσκονταν πια στο δωμάτιό τους, μα κάπου έξω από το σπίτι.