"Δεν περιμένω τις απαντήσεις σου. Μην με παρεξηγήσεις γι' αυτό. Όχι γιατί δεν νοιάζομαι για σένα, το ξέρεις, αλλά γιατί αυτό που θέλω τώρα είναι απλώς να σου μιλάω. Δεν σου ζητάω τίποτε, δεν έχεις τίποτε να μου δώσεις, ίσως ούτε καν να μ' ακούς..."

Δυο αδελφές αλληλογραφούν τη δεκαετία του '30, αμέσως μετά τη μεγάλη κρίση. Τα γράμματα, κυρίως, της Μπεμπούλας, που έχει μόλις διοριστεί δασκάλα σε ένα χωριό της Ηπείρου, προς την αδελφή της Ροζαλίνδη που διαμένει στην Κέρκυρα. Η χρεοκοπία της οικογένειας, το νέο περιβάλλον, η αγωνία του βιοπορισμού, οι νεανικοί έρωτες, οι απανωτές διαψεύσεις, αλλά πάντα αυτό το καθεστώς της αλληλογραφίας που επιβάλλει τη χειρονομία του και τις μοναδικές του απευθύνσεις.

Τα πρόσωπα μέσα από τις λέξεις: η Lyda, η Ροζαλίνδη, ο Αντρέας, η μαμά. Οι τόποι: το χωριό της Ηπείρου, η Κέρκυρα, η Αθήνα. Τα ρήματα που ιχνογραφούν τη λαχτάρα και τη θλίψη: σε φιλώ, γράψε μου, περιμένω... Μέσα από επιστολές, κι ένα τετράδιο σημειώσεων και με εφόδιο την ευαισθησία του αναγνώστη, ο Αποστόλης Αρτινός σκιαγραφεί την εικόνα μιας ζωής που αποσύρεται μέσα στη λήθη. Θραύσματα όλα μιας επιθυμίας που μένει ανεντόπιστη κι ανεκπλήρωτη πάντα.