Ένας παλαίμαχος χειρουργός αναπολεί τις δυo ζωές του πριν και μετά το «σημείο μηδέν». Συντροφιά με τα όνειρα και τις αναμνήσεις του, αντικρίζει μια αυλαία χωρίς χειροκρότημα. Ο χρόνος που του έχει απομείνει περισσεύει. Η δεύτερη ζωή του δεν ήταν παρά μια παράταση χρόνου.

Το μοτίβο πάντοτε το ίδιο. Ο γρίφος πάντοτε ο ίδιος: Πώς θα προσπεράσω τον κήπο που δε μένει ακίνητος πώς θα φτάσω στο χιονισμένο, μαγικό βουνό. Κι η απάντηση πάντοτε η ίδια: εσύ το άγγιγμα του χεριού σου τα παιδιά μας - αυτά με μεγάλωναν, αυτά με μεγάλωσαν.