Οι κορυφαίες στιγμές της Ιστορίας λειτουργούν σαν πρίσματα, που αναλύουν τις σκέψεις, τις πράξεις, τα γεγονότα, διασπώντας το μέλλον στα βασικά παρελθοντικά του χρώματα και το παρελθόν στα βασικά μελλοντικά του χρώματα: μια θύελλα διαφορετικών απόψεων, από τις οποίες οι πιο σταθερές είναι αυτές που γρήγορα θα αλλάξουν και οι πιο ασταθείς αυτές που θα μείνουν για πάντα σταθερές. Και λειτουργούν -οι κορυφαίες στιγμές της Ιστορίας- σαν κόσκινα αλάθητα: ό,τι περάσει μέσα από τον καπνό και την φωτιά και την ταραχή και τον πανικό αποδεικνύεται πως άξιζε και με το παραπάνω να περάσει.

Οι Δώδεκα πέρασαν. Δια πυρός και σιδήρου. Γιατί, τι στην ευχή ζητούσαν «επαναστάτες» και «αντιδραστικοί» από ένα ποίημα; Τι θα μπορούσε να τους δώσει ένα ποίημα; Τα πάντα; Ναι. Με κάποιον περίεργο τρόπο, ζητούσαν από τους Δώδεκα αυτό που οι ίδιοι ήθελαν -καθένας για λογαριασμό του- επειδή γνώριζαν βαθιά μέσα τους πως μπορούσε να δώσει τα πάντα στον καθένα, επειδή γνώριζαν πόσο γενναιόδωρο μπορεί να είναι ένα ποίημα. Απλά, φώναζαν -καθένας για λογαριασμό του- με την ελπίδα πως θα μπορούσαν να καλύψουν τις απαντήσεις, που περίμεναν να πάρουν οι άλλοι.