Με την αφήγησή του στο οδοιπορικό αυτό, ο Αχιλλέας Τσουράκης καλύπτει με γλαφυρό αλλά και ποιητικό λόγο τρία θεωρητικά σκέλη του ’θω, ή του περιβολιού της Παναγιάς, όπως χαρακτηριστικά το έχουν βαφτίσει στη μακραίωνή του Ιστορία θεωρητικό, ιστορικό και γεωλογικό.

Το πρώτο σκέλος (θεολογικό), καλύπτει απόλυτα το προσκύνημα, γιατί θα το καταστήσει κοινωνό με το βαθύτερο νόημα της προσήλωσης στα κείμενα της Ορθόδοξης πίστης, της ευλάβειας και της αέναης προσοχής που ως ένα βαθμό τον οδηγεί στην απόλυτη ταύτιση με το θείο.

Στο δεύτερο σκέλος (ιστορικό), θα τον φέρει σε άμεση επαφή με τη συνέχεια μιας εποχής, της ελληνορωμαϊκής (Βυζαντινής), όπου τα κτίσματα (κάστρα, ναοί, μοναστήρια), εξακολουθούν να υπάρχουν ζωντανεύοντάς την, αφήνοντας τον επισκέπτη έκπληκτο μπροστά στη μεγαλοσύνη τους.

Στο τρίτο σκέλος (γεωλογικό), θα τον φέρει σε επαφή με το θάμβος της Αθωνικής φύσης, που απαλλαγμένο από τη βοσκή, θα του αποκαλυφτεί μια μοναδικής ομορφιάς βλάστηση, αλλά και με τα ποικίλα πετρώματα που το καταξιώνουν σαν μια ξεχωριστή πηγή του τόπου μας όμως μένει ανεκμετάλλευτη.

Ο Αχιλλέας Τσουράκης, με το οδοιπορικό αυτό και περπατώντας 6-7 ώρες για δεκαπέντε μέρες, κατάφερε να ζωντανέψει με τον καλύτερο τρόπο (και με κίνδυνο της ζωής του), το αγιορείτικο τοπίο.

Οι συζητήσεις με τους ιερομόναχους, και κυρίως με τον Πατέρα Τιμόθεο, κάλυψαν τραγικές ιστορικές, αλλά και ιερές στιγμές του παρελθόντος αλλά και συγκαιρινές, αποκαλύπτοντας αλήθειες που πλουτίζουν τον αναγνώστη.