Έξι σύντομες ιστορίες, με γεύση από θαλασσινό νερό και μυρουδιές από το χώμα της φτωχής κυκλαδίτικης γης μετά την πρώτη φθινοπωρινή βροχή, έρχονται στο προσκήνιο σαν σπιλιάδες, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα της μνήμης λίγο πριν το πέπλο της λησμονιάς σκεπάσει για πάντα τα χνάρια που άφησαν στο διάβα τους άνθρωποι απλοί, άνθρωποι του στεριανού και του θαλασσινού μόχθου, που εκφράστηκαν στη ζωή τους με τέχνη και ομορφιά.

Έξι σύντομες ιστορίες πού σκιαγραφούν στιγμιότυπα από τη ζωή στο νησιώτικο χωριό και στη μικρή παραλιακή πόλη, χτισμένη από πολύ παλιά στην άκρη της αττικής γης, εκεί που οι συνεχείς ριπές του ανέμου, οι σπιλιάδες, αενάως εναποθέτουν ένα λεπτότατο στρώμα σκουριάς και με το μακρύ νησί απέναντί της να αρμενίζει ανάπλωρα μέσα στον χρόνο, στον καιρό της γραιγοτραμουντάνας.